Wat kan Michiel de Ruyter ons leren
over beleggenBeleggen in de voetsporen van Michiel de Ruyter
Scenarioplanning is al eeuwen bekend in de militaire strategie. Zo wordt het succes van Michiel de Ruyter (1607-1673) in de grote zeeslagen met Engeland deels verklaard door een methodiek die wij nu scenarioplanning zouden noemen. In de voorbereiding tot grote zeeslagen maakte De Ruyter verschillende voorstellingen – scenario’s – van wat zou kunnen gebeuren. Hij trainde zijn manschappen door het uitvoeren van schijngevechten: ‘kruisend voor het Vlie en Texel, oefende De Ruyters vloot (…) door middel van spiegelgevechten, die allerlei gebreken in de leiding der kapiteins en in hun opvolgen van de gegeven schriftelijke en mondelinge orders aan het licht brachten en zoo reeds dadelijk groot nut bleken te hebben.’ Zijn biograaf Van Reine schrijft verder hierover: ‘De Ruyter stak veel tijd in de voorbereiding van een zeeslag. Regelmatig maakte hij aan de vooravond van een zeeslag in zijn scheepsjournaal melding van beraadslagingen bij hem aan boord (…). De Ruyter zorgde ervoor dat voor zijn mannen geen enkele gevechtsmanoeuvre en geen enkele gevechtsorder onvoorziene moeilijkheden opleverde. De methodiek van De Ruyter maakt hem wellicht tot ’s werelds eerste succesvolle scenarioplanner.*
De methodiek van De Ruyter maakt hem wellicht tot ’s werelds eerste succesvolle scenarioplanner
De Ruyter laat zien hoe je met een krachtige strategie de toekomst slagvaardig tegemoet kunt treden: door rekening te houden met verschillende voorstellingen van wat zou kunnen gebeuren, het zogenaamde scenarioplannen. Dit vormt ook de kern van de Hoofbosch-filosofie.
Risico's mijden en niet spreiden
De Ruyter werkte met verschillende scenario’s: Bijvoorbeeld wat te doen bij mist, veranderende wind of verlies van het vlaggenschip? Op vergelijkbare wijze denkt Hoofbosch over mogelijke toekomsten: Bijvoorbeeld wat als de rente stijgt? Wat als er een recessie komt? Wat als de euro uiteenvalt? Vervolgens toetsen wij onze strategie aan deze verschillende scenario’s. En indien nodig passen we onze aanpak aan, zodat deze sterk genoeg is om uiteenlopende toekomstscenario’s het hoofd te bieden. Ons uiteindelijk doel is risico‘s mijden en niet spreiden.
*Uit: Slag om de toekomst, Marius Rietdijk en Martien van Winden (2003)
